Гавораць: старасць —
Мудрая пара,
У ёй развагі шмат і асцярогі.
Спакойная вячэрняя зара
Прыцішвае надзеі і трывогі.
Што ў сталасці не той ужо імпэт,
Што трэба абмінаць равы і ўзгоркі.
Глядзець паважна
На ўвесь белы свет,
Недасягальнай не дзівіцца зоркай.
Не так пакутаваць і не так гарэць,
Каб не здзяцініцца ў старых гарэзах,
Надзеямі і жыць
І сонцам грэць
І са сваёй званіцы праўду рэзаць.
Я больш люблю вясеннія віры,
Чым восені даспелай раўнавагу,
Калі шалеюць з радасці бары,
Калі зямля ўся
Пад юначым сцягам.
Хаця цяпер прыцішваю хаду,
Ды адцвілі ў душы
Не ўсе жаданні.
З вянком надзей наперад я іду
Са старасцю сваёю на спатканне.
Калі вятры сарвуць з нябёс зару,
Прыйду да мудрай старасці я ў госці
На самую высокую гару
І зблытаю я
Старасць з маладосцю.