Я быў заняты справамі жыцця,
Таму І да хадзьбы не прыглядаўся.
Ішоў спакойна ўдалеч, у прасцяг
І толькі час ад часу прыпыняўся.
Не выдумляў, а жыў, як людзі ўсе.
Не пазычаў людзьмі сыграных роляў.
Не думаў папярэдне аб красе,
Аб нейкай лепшай, прыгажэйшай долі.
З малых гадоў я справу з пугай меў,
З вясны да восені — пастух вясковы.
Зімой за школьнай партаю пацеў,
Каб кніжнай мудрасці спазнаць асновы.
Калі больш цвёрда ўжо на ногі стаў,
Вучыўся сельскую не ганьбіць марку:
І малаціў, і сеяў, і араў,
З няхітраю спраўляўся гаспадаркай.
Наперад я нідзе не вытыркаў
Хрышчоную зямлёй сваю асобу,
На ўласную ўсё сілу налягаў,
На сілу, што была юначай пробы.
Але прайшлі, пракрочылі гады.
Я не збіраюся судзіць іх строга.
Дзе ссечаны, а дзе шумяць сады,
А дзе пуцін няходжаных замнога.
І трэба жыць з людзьмі! I не тужыць,
Хаця нялёгка ўсе надзеі здзейсніць.
Жыццё ідзе. І хутка час бяжыць,
Бязбожна ён старыя мары крэсліць.