Я хацеў бы так пражыць,
Каб душою не астынуць,
Не ў жыцця забраць усё,
А сваё жыццю пакінуць.
Што ж пакінуў, што збярог
Я для дзён сваіх асенніх?
Той жа за ракой мурог,
Жоўты клён на прыгуменні.
А ці жыў я, ці не жыў?
Трэба, мабыць, аглядзецца,
На якой цяпер мяжы
Маладосць мая пасецца.
Праімчаліся гады,
Як шалёныя, прабеглі
Праз палеткі, праз сады,
Праз палацы з белай цэглы.
Дзе ж пражытае знайсці?
Не шукаць жа ветру ў полі.
Пераплецены ў жыцці
І мой шлях і мая доля.
Што ж табе я даў, зямля?
Што сваё пакіну людзям?
Гэта некалі, пасля,
Зразумела ўнукам будзе.