Я люблю таямнічасць вачэй,
Васільковы іх сказ нетаропкі.
Я не знаю, што ставіць ямчэй,
Запытальнік ці тлустую кропку.
Запытальнікаў шмат у жыцці.
А чаго? А чаму? А навошта?
Спрабаваў я адказы знайсці,
Ды знайсці ўсе адказы не проста.
Чалавеку не хопіць жыцця,
Каб праявы яго растлумачыць,
Каб жыцця няўміручага сцяг
Па-жыццёваму мудра адзначыць.
Я іх блытаў. Я з сэрца сціраў
Ці глядзеў, як нявольнік на краты.
Чым пытальнікаў больш я збіраў,
Тым быў больш прад сабой вінаваты.
Каб пытальнікі ўсе скасаваць
Ці пайсці навучацца нанова,
Каб для кожнага з іх адшукаць
Тлумачальнае пэўнае слова.
Калі што не магу зразумець,
Я пытальнік абходжу, як можна.
Каб бяды там якой мне не мець —
З пунктуацыяй я асцярожны.
Я люблю таямнічасць вачэй,
Васільковы іх сказ нетаропкі.
Знаю я, што паставіць ямчэй
Будзе мне не пытальнік, а кропку.