Я не баяўся памыліцца
І заблудзіцца між бяроз,
Я не саромеўся журыцца,
Не паважаў я толькі слёз.
Калі ў слязах людзей пабачу,
Дык устрымацца не магу,
Па самай праўдзе з імі плачу
І падзяляю боль, тугу.
Ва ўсіх я справах памяркоўны,
Патрэбна дапамога — дам.
То ж гора, выпадак раптоўны,
Як-небудзь абыдуся сам.
Заўсёды хітрасці, падману
Нідзе не саступаў дарог,
Ад іх атруты і туману
Жыццё людское я бярог.
Я на ўзлессі стаю веснавым.
На Капыль прабягае дарога.
Задаволен я лёсам сваім,
І мне лёсу не трэба другога.
Шуганулі пад сонца бары
На пяску, на збяднелым падзоле,
Прынясуць нам лясныя дары
У асеннім пярэстым прыполе.
З захапленнем гляджу на паркаль
Гэтых ніў неаглядна шырокіх.
Гоніць вецер хмурынкі ўдаль
Па блакітных нябёсах высокіх.
На палетках шуміць збажына,
Вецер жыта, як мора, гушкае.
Перайшла ўжо у лета вясна,
Сонца хлеб залаты выспяляе.
Я нямею, бы сам я ў даўгу,
Перад гэтай жывой прыгажосцю.
Што з таго, што прызнацца магу,
Што бываю не частым тут госцем.
Будзе вечна жыццё красаваць,
Будуць сцежкі пылець палявыя,
Будуць людзі і сеяць, і жаць,
Ну дык што ж, што не мы, а другія.
Я з палеткаў зусім маладым
Пачынаў сваю ўдалеч дарогу.
Задаволен я шляхам сваім,
І не трэба мне лёсу другога.