Я не хапаюся за восень,
Зіму з марозам не кляну,
Прыроды слаўлю сугалоссе,
Тваю, наш Слуцак, старану.
Ты пастушка калісь уразіў
Сваёй някідкаю красой.
Сатканы з паясоў і сказаў
Шляхі гісторыі тваёй.
К табе з Пясочнага я бегаў
За шлях няблізкі, завідно,
Хоць без яды, хоць без начлегу,
А ўбачыць першае кіно.
Лічыў цябе я адмысловым,
Другіх не знаў жа гарадоў.
Здаваўся ты шматпавярховым
З цагляным лесам каміноў.
І стаў ты горадам сапраўдным,
Нас вабіш да сябе здалёк.
Жыве ўва мне той старадаўні
Над Случчу ўтульны гарадок.
Я слаўлю лета, слаўлю восень,
Зіму з марозам не кляну,
Люблю прыроды сугалоссе,
Народных мсціўцаў старану.