Я вандраваў па днях свайго жыцця,
Калі хвароба к ложку прыкавала.
Багаты змераў за гады прасцяг,
Што ж для ўспамінаў
Памяць прыхавала?
Схіляю перад імі галаву,
Падзеі даўнія ў душы шукаю.
Хаця не імі я цяпер жыву.
У днях у тых,
Нібы ў бары, блукаю.
Спыняюся,
У забыцці стаю
На нейкім невядомым скрыжаванні,
Сваіх юначых год не пазнаю,
Гляджу на іх з сардэчным хваляваннем.
Яны мяне забралі ў свой палон,
Шумліваю гурбою абступілі.
І коціць рэха
Той далёкі звон
У даль нязнаную па небасхіле.
І зноў вясна.
І зноў цвітуць сады,
І я ў гадах няздольны разабрацца.
Мне час пражыты здаўся днём адным,
Па чым жа мне тужыць, з чаго смяяцца?
Я вандраваў па днях свайго жыцця,
Як быццам сам у нечым вінаваты.
Зірнеш — і ладны змераны прасцяг,
А колькі спраў на свеце непачатых?