Каб я сябе пашкадаваў,
Пазбавіў некага увагі,
Куды б тады я падзяваў
Жыццёвую няўмольнасць прагі?
Ступаць яшчэ, хадзіць яшчэ,
Вясны юначай дачакацца,
Пакуль у жылах кроў цячэ
І здольна сонца красавацца.
І ні навошта не зважаць,
Цярпець смугу для дзён вясенніх,
Каб і пасеяць і пажаць,
Свае падзейсніць летуценні.
Нязбыўных не трывожу мар
І панікі ў душы не грэю.
Я не тушу стары пажар,
Які ўжо не гарыць, а тлее.
Мне зоры промні шлюць здаля.
Ляжыць прад мною шлях пражыты.
Няхай ляціць, ляціць зямля
Сваёю мірнаю арбітай.
Няма чаго мне шкадаваць.
Час прамінуў, і песні спеты.
Не буду мары пазычаць
У жоўтай восені для лета.