Крыніц не трэба каламуціць,
Кранацца сэрца чысціні.
Наіўная паэзія пачуццяў
Жыве ў асенняй цішыні.
Іх шмат стаптана, не прынята,
Забыта музыка надзей.
Сарваў я, помню, руту-мяту
На шчасце ў непагожы дзень.
Куды пабегла тое шчасце!
Яму не выбіраць дарог.
І ні пазычыць, і ні ўкрасці
Яго дагэтуль я не змог.
Старых мелодый я не ганю,
Загана ў іх мне не відна.
За што павінен лаяць каню,
Што песенька ў яе адна?
Дык і ў мяне адна заўсёды,
Я праз гады яе пранёс.
Шмат варыяцый, шмат мелодый,
А пра адзін і той жа лёс.
Крыніц не будзем каламуціць,
Ахоўваць сэрца чысціню.
Гучы, паэзія пачуццяў,
Ірвіце, песні, цішыню.