Ля раўчука не часта я спыняўся,
Калі патрэбы не было мне ў ім.
І як люстэркам ім не карыстаўся,
Не любаваўся воблікам сваім.
І не крычаў аб нейкай перавазе
Сваёй персоны. Быў я сам сабой,
А хараство заўсёды меў на ўвазе
Любой былінкі, кветкі палявой.
Дзяўчат не крыўдзіў, не дражніў ніколі,
Сабе на небе зор не выбіраў.
Былі ва мне, са мной і лес, і поле,
І россыпы замілаваных траў.
І мне здавалася, што быў я шчырым,
Ну як травінцы, дрэўцу я схлушу?
Тужлівай песняй мне заўсёды вырай
Балюча кроіў сэрца і душу.
І па якіх дарогах я ні крочыў,
Куды б мяне ні клікалі гады,
Калі бядзе сваёй глядзеў у вочы,
Яна ўцякала ад мяне тады.
Цяпер ля раўчука гатоў спыніцца,
Ён не раўчук плюскаты, а рака,
Вады крынічнай лекавай напіцца,
Пабавіць час свой з вудай рыбака.
І я паеду, я пайду на Вусу
Блукаць па даўніх сцежках да відна,
Калі свае зялёныя абрусы
Вакол засцеле з радасцю вясна.