Мінулае мной не кіруе,
Няма ад яго мне пагроз.
Хоць трошкі, магчыма, шкадую,
Што мары свае перарос.
Былі яны поўныя сонца,
Нязнаных краін і дарог.
Канца не было ім і донца,
Таму іх не вельмі бярог.
Цішэлі, збываліся мары,
Ці трацілі вартасць сваю?
Гады ж не выносілі кары
За неберажлівасць маю.
Здавалася, іх не патрачу,
Не ўсе, як здабыткі, раздам.
Не меў я надзей на удачу
І зараз збянтэжыўся сам.
Мінулае мной не кіруе,
Яго я даўно перарос.
Я новыя мары гадую
І ім я прысягу прынёс.