Меў бацька талент не вялікі,
Усё патрошку ён умеў,
Старыя латаць чаравікі
І збудаваць гумно і хлеў.
Гушкаў плыты вясною Нёман,
Пакуль там будзе сенакос.
Без працы не сядзеў ён дома,
Цяжар жыццёвы моўчкі нёс.
Рыбак ён быў па ўласнай волі,
Ды толькі ў прахадныя дні.
Але ўжо што датычыць поля,
Яму тут не было раўні.
Тут разуменне, тут паняцце
Зямлі законаў і патрэб.
Яго аддзячвалі багаццем,
На стол духмяны клалі хлеб.