Надышла пара, крыху старэю.
Кажуць, што я грэшны сын сахі.
У грахах я мала разумею.
Ды к таму ж не веру я у грахі.
Гэта праўда: я араў і сеяў,
Каля Нёмана спяліў лугі,
Жыта ўвосень арфаваў і веяў,
Як ракеты, узвышаў стагі.
На начлег каня вадзіў сівога,
Пасвіў і авечак, і кароў.
Я з дзіцячых год баяўся бога,
На балоце — чорта і ваўкоў.
Я ад гора бараніўся смехам,
Жыў за працай і на працы рос.
Можа, дзе ўзараў загон з агрэхам
Ці пакінуў грыўку ў сенакос.
Можа, верш які не так удаўся,
Да пасады значнай не дарос,
Там, дзе трэба плакаць, усміхаўся
І сцярогся, нібы здрады, слёз.
Можа, з некім дзе не павітаўся,
Можа, недзе некаму салгаў
Ці неспадзявана абазнаўся,
Не таму калісь «дзень добры» даў.
Хто ж у кніжыцу грахоў запіша,
Дзе, калі і ў чым я вінават!
Палкаводзец слоў з мяне не выйшаў,
Радавога верша я салдат.