Нічога я не забываю
І не хачу забыць.
Як сорак першы прыгадаю,
Душа агнём гарыць.
І на сябе бываю злосны,
Што самалётны шум
Старую выклікае млоснасць,
Яшчэ бамбіць душу.
Што ўсё яшчэ замнога
Баёў, атак у сне,
Не прыцішаецца трывога,
Прывіды аб вайне.
І тых карцін злавесна-хіжых,
Тых чорных дзён смугу
З душы сваёй навечна выжыць
Ніяк я не магу.
Адно шкада, што ценем засцяць
Дні гора і бяды
Здабытае ў змаганні шчасце,
Сучасныя гады.