Нічога не збылося быццам
На ўлонні вечаровых ніў:
Спыніўся лось каля крыніцы
І месяц рэчку пераплыў.
У лесе затрымаўся вечар
І нанач адпачыць прылёг.
Калі прыціх у голлі вецер,
Пугач узняў перапалох.
Яго быў крык такі жахлівы,
Нібыта паратунку крык,
Што нават месяц палахліва
За хмаркаю адразу знік.
А потым цішыня настала,
Зямлю засеяў сонны змрок.
Чуваць было, як зорка ўпала,
Згасіўшы ў росах аганёк.
Нічога не збылося нібы...
Пастукаў сонечны прамень
Мне раптам раніцай у шыбу,
І... нарадзіўся новы дзень.