Не бывае для думак мяжы,
Чалавек з імі вечна ў дарозе,
Па далёкім ён шчасцю тужыць
Будзе нават у горы і змозе.
Залаты той праменьчык свяціць
Будзе нам аж да самага скону,
Не баяцца нічога, а жыць —
Неадольная сіла закону.
Ды не проста пры тым існаваць,
Жыць па-людску, прыгожа і смела,
Так на свеце жыццё будаваць,
Каб зямля красавала і пела.
Нам пакінут такі запавет
З даўніх дзён
Для здзяйснення на справе,
Каб праклалі мы ў Заўтрае след,
Узаконены працай і славай.
Грозны, мудры Семнаццаты год
На вякі нашы мэты акрэсліў.
Мы ў паходзе. Вядзём свой паход
У легенды, у казкі, у песні.
Нашы дружныя крокі чуваць,
Рэхам коцяцца па планеце.
А над намі сцягі шалясцяць,
Шалясцяць,
Сонцам Ленінскім свецяць.
І няма нашым мэтам мяжы,
Чалавек з імі вечна ў дарозе.
Нам нязнаныя браць рубяжы,
Мужны шлях пракладаць к Перамозе.