Не па лёгкім хадзіў я шляху,
І было майму сэрцу не лёгка
На балотным грудку, на імху,
На тым багнішчы чорным і дрогкім.
Як прымерыць, цяпер паглядзець,
Як прыкінуць на мілі і вёрсты,
Як хадзіў я па мокрай рудзе,
Як я жыў паміж гэтай каросты?!
А прыстанак я свой пазнаю
Між паўзучай лазы і алешын,
Хвалявання ў душы не таю,
З буданом я спатканнем усцешан.
Што ж, буданчык крыху пастарэў,
Акружыў сябе хмызам навокал.
Ты ж мяне ашчаджаў тут і грэў,
Быў прытулкам у час той далёкі.
Прывітаць ад душы цябе рад,
Партызанская сціплая хата.
Не забуду зялёных я шат —
Паратунку лясному салдату.