Не ведаю, чаму да бэзу
Пагляд пахмуры твой прырос.
А думаў я, што ты з жалеза,
Без захаплення і без слёз.
Сустрэч у нас было нямала,
Павінен быў цябе я знаць,
А ты умела так хавала,
Што выгадна было хаваць.
Як мары ні хавай глыбока,
Як ні закоўвай у браню,
Не ўтоіш ад чужога вока
Кахання, песні і агню.
Гарэць агнём халодным бэзу,
Пачуццям жыць і трапятаць,
Ад сонца плавіцца жалезу,
Вачам смяяцца і рыдаць.
Здымай з сябе чужую маску
І дзён пражытых не шкадуй,
Заходзь у сэрца, калі ласка,
І па-святочнаму пануй.