Пахаваў я нямала надзей,
І, на жаль, многа мар не збылося.
Дзе ж было іх, вясенніх, падзець
У маю непагодную восень.
Аблажылі дажджы не на дзень
Сваёй музыкай сумнаю сэрца.
Спадзяваўся, што сонца прамень
Цераз хмары сівыя праб’ецца.
Ды зацята дажджы ўсё ішлі.
Стала неба дзіравым, як сіта.
У салдацкім маім шынялі
Стала дзірак багата прабітых.
Я не думаў сябе берагчы,
Хоць шынель свой надзеямі латаў,
З мар раскладваў агонь уначы,
Быў мне лес палавінаю хаты.
Але мары разбегліся ўсе,
Быццам конікі пырснулі ў травы.
Спрабаваў іх сабраць пакрысе,
Ды было гэта марнаю справай.
Я не буду па іх сумаваць,
Хоць душы маёй трохі балесна,
А пайду па зямлі вандраваць,
Пашукаю для восені песні.
Пахаваў я нямала надзей,
І, на жаль, многа мар не збылося.
Не было мне куды іх падзець
У маю непагодную восень.