Маці
У добры час — сяброў багата,
У горкі час — сяброў няма,
Заходзіцца ад гора хата,
Бяда царуе тут сама.
Нічога я не заўважаю,
Я абыякавы тады,
Таго не бачу, што шукаю,
Іду, не ведаю куды.
І ўсё ж такі, хоць ачмурэлы
І хоць без памяці, іду.
Мне лес паможа пасівелы
Адолець смутак і бяду.
Я не забуду дзень той шэры,
Труну, халодную жарству,
Калі я ў хату зблытаў дзверы
І сам не ведаў, ці жыву.
Не вераць ні душа, ні розум...
Стаяць, як памяць для людзей,
Тут пад Рахманькамі бярозы,
Да іх сцяжынка — без надзей.