Прыгадай сваю сялібу,
Дзе быў дзёран за страху.
На акенцы з лёду шыбы,
Між бярвенняў жменька мху.
Аніякага знадворку,
Аніякага жытла,
Сосны стройныя на ўзгорку,
Ні кала і ні двара.
Ні ўвахода і ні выйсця
З будана нідзе няма.
Тут і зараз, як калісьці,
Гаспадыняю зіма.
Да цяперашняга дома,
Што на Зыславе між хвой,
Шлях мне блізкі і знаёмы
У будан, што пад зямлёй.
Ёсць і спальня. Ёсць і сені,
Хоць жылых няма прыкмет.
Замятае ззаду венік,
Як мяцеліца, мой след.
Я сваю задачу знаю,
Загартован я ў баях.
З-пад зямлі я вырастаю
З аўтаматам у руках.
Не было ў нас баязліўцаў.
Не злічыць маіх брыгад.
Я за кроў, за слёзы — мсціўца,
Я — лясны былы салдат.