Прыеду я вясной да Нёмана пагрэцца,
Па берагах шаўковых пахадзіць.
Я абяцаў з вяскоўцамі сустрэцца,
Мне з імі ёсць пра што пагаварыць.
Хоць па мінулым сумаваць не ўмею,
Яно даўно на сэрцы дзесь ляжыць,
А ўсё ж на могілках старых нямею,
З журбой гляджу на зоркі і крыжы.
Былое зданню прабягае міма,
Шляхоў мне не знайсці да даўніх дзён.
Гляджу на свет жывымі я вачыма,
Юнацтву землякоў маіх паклон.
Іх толькі па бацьках пазнаць гатовы,
Па справах добрых, залатых руках,
Яно жыцця нязломнага аснова,
Яно надзей і нашых мэт размах.
Няхай шуміць, красуе маладосцю
Наш кожны новы дзень, наступны час.
Няма чаго былому мне зайздросціць,
Касцёр зары вячэрняй не пагас.