Стаю адзін на Лысай я гары,
Спаласаванай месяцам і змрокам.
Відны здалёк Заслаўскія муры,
Акружаныя хвойнікам высокім.
Адсюль брыдуць хмызы да Налібок,
У пушчу сходзяцца, нібы на веча,
Адсвяткаваць зубрыны рык і крок,
Што панавалі ў зараслях спрадвечна.
Яшчэ да раніцы не блізкі час.
Душу палоняць даўнія ўспаміны.
Яшчэ агонь кастроў іх не пагас,
Ён след на ўсё жыццё ўва мне пакінуў.
Стралялі ў неба смольныя карчы,
Каб туманы сагнаць з гары ў балота.
Палалі часта вогнішчы ўначы,
Сігналамі служылі самалётам.
Чакалі іх з маскоўскіх мы нябёс
Са скрынкамі і куль, і аўтаматаў,
Каб ад фашыстаў бараніць свой лёс
І множыць армію лясных салдатаў.
Пасеклі ворагі стары сасняк,
Ператварылі лес у мёртвы прысак...
Ізноў шуміць, гамоніць тут хмызняк,
А ўсё гару мы называем Лысай.
Лясны мы ашчаджаем свой куток,
ён помнік сэрцу дарагі і блізкі.
Ён мост перахадны да Налібок,
Дыван зялёны на парозе Мінска.