Прыгадваю часы былыя,
Асенні збродлівы туман,
Шляхі нябачныя лясныя
І партызанскі свой будан.
Хадзіць не трэба мне далёка
У тыя грозныя гады.
Цяпер вылазяць часта бокам
І буданы, і халады.
Тады жылі адной мы верай:
Разбіць фашызм. Перамагчы!
Што нас ніякая халера
Ні днём не возьме, ні ўначы.
Але штогод наш круг вузее,
Больш развітанняў, чым сустрэч,
Старэем, пакрысе старэем,
А смерці не ржавее меч.
Зрабіць нічога мы не здольны,
Не ўмеем жыць, каб не старэць.
Закон зямны для ўсіх няўмольны,
Дзе ёсць жыццё, дык там і смерць.
Не стрэну больш ужо ніколі
Я многіх баявых сяброў,
З якімі за жыццё, за долю
Сваю не шкадавалі кроў.