Шумяць бярозы каля хаты.
Хляўчук паскрыпвае стары.
Паўночны вецер зухаваты
Раве і стогне на двары.
А ўжо як вырвецца з-пад плоту,
Бяжыць, нібыта на пажар,
Шалёную сагнаць ахвоту
У рыжы палявы абшар.
Тады то плача, то рагоча,
Свае накручвае віры.
Зямлю, здаецца, скасабочыць
І пераверне дагары.
На полі нарабіўшы глуму,
Узняўшы вэрхал да нябёс,
Ён з лютым гіканнем і шумам
Пясок на гарады панёс.
Такія ў нас вятры ў стагоддзе,
Калі цямнее раптам днём,
Каб вецер гэтак мог нашкодзіць,
Каб стрэхі і слупы — на злом.
Але залопала па вокнах,
І вецер сціх, як не бываў.
Аднекуль з захаду, здалёку,
Пад вечар ён дажджу нагнаў.