Толькі часам смутак агартае,
Як пабачу стоптанае жыта,
Што жыццё гадоў мне не вяртае,
Што не так, як марыў я, пражыта.
Ды па гэтым смутку жыць магчыма,
Я не злосны, я і не тужлівы.
Ды не ўсё прапала шэрым дымам,
І сяўба была, было і жніва.
Час паклаў свае сляды на твары,
Страціў выгляд свой, свае абрысы,
Стаў я, як сяло пасля пажару,
І сівы, маршчыністы і лысы.
Пакарэжыў час мяне страшэнна,
Каб пазнаць, дык трэба прыглядзецца.
Як жа можа гэтакія змены
Вытрымаць паношанае сэрца!
Можа, качка недзе убрыкнула?
Пасяджу тады я каля хаты.
Быў жа некалі і я ў мінулым
На красу вясеннюю багаты.
Што ж паробіш. Смутак агартае,
Як пабачу стоптанае жыта.
Час гадоў мінулых не вяртае,
Бо яны даўно табой пражыты.