Усё змяняецца на свеце,
Дзе быў хмызняк, там лес парос.
І я нядаўна жыў у леце,
Ды ў восень перакінуў лёс.
Зара вячэрняя патухла,
Паблекла неба сінізна,
Лісцё на дрэвах трохі зжухла,
І пачарнела цаліна.
Прыціх у лесе птушак гоман.
Збірае вецер статкі хмар,
І лішкі хваль злівае Нёман
На свой прырэчанскі абшар.
Б’е рэзка ў вочы клін азімы
Нязвыклай зеленню сваёй.
Схавалася ў туманным дыме
І сонца за лясной сцяной.
Грыбамі пахне і цыбуляй
У вёсцы вуліца і лес.
Вятры паўночныя падзьмулі,
І холад пад страху палез.
Як пойдзе баль спраўляць завея,
Уздыме ледзяны свой звон,
Дык снегу сыпкага навее
Да самых стрэх і да акон.
Зноў будуць і вясна і лета,
Іх зменяць восень і зіма.
Майго ж юнацтва песня спета,
Звароту ў маладосць няма.
Ну што ж. Я мары і надзеі
У кайстру сталасці згружу.
Зямля вясною маладзее,
Яе красой я даражу.