Пакуты травой зараслі.
Жывуць яны толькі ў вачах,
У дотах на роднай зямлі,
У словах старых і шляхах.
Хто зведаў ваенны цяжар,
Ля дотаў на Лысай гары
Абпальвае полымя твар
Яшчэ аж да гэтай пары.
Пакрытыя мохам-травой,
Здалёку яны не відны.
Над імі хваіны з журбой
Прыгадваюць грукат вайны.
Цяпер непатрэбны яны
Ні людзям, ні звонкім барам.
Пра дні крыважэрнай вайны
Бетон той нагадвае нам.
Мінулі часіны віхур,
І гільзы зжавала іржа.
Паблізу былых амбразур
Прабітыя каскі ляжаць.
У хіжым варожым кальцы,
Забыўшы пра харч і пра сон,
Насмерць тут стаялі байцы,
Але не здаліся ў палон.
Мы сёння ў святочныя дні
Згадалі пра мужнасць застаў.
З такой у нас сэрцы брані,
З якое Кастрычнік скаваў.