Здаецца, не было ніколі
Ні тых дарог і ні тых дзён
З шырокім неабдымным полем,
З гамонкай елак і сасён.
І гэтых каляін глыбокіх,
І гэтых спаленых мастоў,
І чортавых на багне вокан,
Бяздымных у туман кастроў,
І незвычайнай асцярогі
Не для таго, каб мець прывал,
І не з-за страху і трывогі,
Каб біць чужынца напавал.
Выразна бачу з-за развілкі
І мост жалезны на Пцічы,
І, можа, даўнія памылкі,
І нашы выбухі ўначы.
Счынае сэрца моцна біцца,
Балюча памяць ажыла,
І кроў людская — не вадзіца,
Што некалі ракой цякла.