Зжынаў хмурынкі ў небе невысокім
Маладзіка сярэбраны сярпок.
Самотна зорка трапятала ў змроку,
Спыніўшы каля месяца свой крок.
Яны ўдваіх у бездані віселі,
Нібыта неба вымерла за дзень.
А на зямлі вясенняе вяселле
Прыйшоў прадмайскі вечар паглядзець.
Яшчэ ні на бярозах, ні на клёнах
Ні лісцейка, ні завязі на цвет.
Дажджы зямлю не вымылі ад стомы.
Яшчэ ў лясах зімы халодны след.
Хоць голадна і холадна на нівах,
І дрэмлюць па начах яшчэ бары,
З далёкіх выраяў у край шчаслівы
Крылатыя спяшаюць жыхары.
Надыдзе час. На неба выйдуць зоры,
Іх гэтак будзе многа, як зярнят,
І стане ўся зямля зялёным морам,
І зацвіце яна, як майскі сад.
Самотна ў небе зорка дагарае,
Упаў за лес маладзіка сярпок.
Жаўрук на крыльцах пругкіх уздымае
Пад раніцу над полем свой званок.