І не роўна, і не гладка
Іх дарожка павяла.
Як гавораць, тая кладка
Ўжо надломлена была
Цераз рэчаньку на бераг,
На зялёны муражок.
Ён ёй верыў і не верыў:
Ці не стаў ёй кавалерам
Яго даўнішні дружок?
— Ну, бывай!
Пайду, другога,
Маладога ўжо бяры.
— Мне не трэба маладога,
Сам яшчэ ты не стары.
Гаварыла жонка мужу,
Гладзіла яго руку...
— А чаму ж? Яшчэ я дужы!
Хочаш — дроў прывалаку.
Прывалок, угнуўшы плечы,
Распаліў у печы сам.
На патэльні скваркі ў печы,
А таксама кілбаса
Засквірчэлі.
Зружавелі
На патэльнях ім бліны.
— Сядзем?
— Сядзем!..
Дружна селі
За гасцінны стол яны.
— Вып’еш чарку?
— Вып’ю чарку!..
Зашумела ў ёй віно.
Ён сказаў: — Утопім сварку!
І ўтапілі! І даўно
Не жыве ў іх доме звадка,
Д’яблу спрэчку аддала.
І зраслася тая кладка,
Што надломленай была.
Цераз рэчаньку на бераг
Пераводзіць кладка зноў.
І не ў чарачку я веру,
А ў сардэчную любоў.