Зажурылася ў полі сасна.
Разумею нуду сіраціны:
Салаўёў не прыслала вясна
На старыя, крывыя галіны.
Ёй зязюля не скажа:
— Ку-ку.
Не клякоча ёй бусел цыбаты.
Чорны воран прысеў на суку,
Закартавіў, зіркаты, хрыпата:
— Не заві, не чакай салаўя,
Салавей падружыўся з вярбою.
Не гаруй! Буду пець табе я.
— Захлыніся ты песняй сваёю!
Ад цябе б уцякла ў саснякі,
Хвоя кожная ў лесе гукае,
Толькі тут мне пяюць жаўрукі,
Толькі поле мяне не пускае.
— А навошта ты полю? Скажы!..
Адказалі галіны, галінкі:
— Пад сасной, на зялёнай мяжы,
Заспяваюць зажынкі, дажынкі.
Будуць слухаць і поле, і гай,
І ў бары меднастволыя сосны...
Закартавіў зноў воран: — Тр-ры-вай!..
У кару стукнуў дзюбаю злосна.
Зашумеў, паляцеў ад сасны
У кусты, у лясныя зацішкі.
А сасна да зімы ад вясны
Для вавёрак даспельвае шышкі.
Яна дзятла за стол пазаве:
— Пакарміся і ты, вострадзюбы!..
Так у полі сасна і жыве,
І шануюць яе лесарубы.