Я даўно прапісаны да Мінска,
На праспекце Ленінскім жыву.
А бывае, думкай за вятрыскам
У маё маленства заплыву:
Лаўскі лес убачу,
Рэчку Шачу,
У якой купаўся ў санцапёк,
На начлезе бульбу ў прыску пёк;
Пражыў там струкі на добрым жары,
Бубінкамі пырскалі струкі;
Крумкаталі жабіны імшары,
Халадок плыў ноччу ад ракі;
Ахіналі хваляю густою
Багуны...
Маленства адплыло.
Хоць яно было не залатое,
Хоць яно нішчымнае было,
А яно відаць мне здалячыні
І яго вясновая зара.
Павяла дарога
з той лагчыны,
Ад таго начлежнага кастра
У шырокі свет...
Было нямала
У жыцці турботаў і падзей.
Сталасцю маё юнацтва стала,
А маленства кут памаладзеў.
Там цяпер на купінах не скача
Пастушок ля «чортавых акон»...
Па табе душа мая не плача,
Камарыны сум далёкіх дзён.
Толькі ўсё прыгадваецца тое,
Што ў маё маленства заплыло.
Хоць яно было не залатое,
А прывабнае яно было.