Ляжыць пажоўкласць на траве,
Гарыць асіна, нібы свечка;
Туман над рэчкаю плыве,
Нібыта падпалілі рэчку;
Нібыта нейкі чарадзей
Пакурвае хрыпулю-люльку.
У дымнай, белай барадзе
Шукае рэчанька прытулку.
Асеннім вее халадком
Ад пацямнелых зябкіх плёсаў;
Зялёны конік малатком
Не клепле ў лузе звонкіх косаў.
Пажоўклы сум,
Няўцешны шум
Бяроз і горкае асіны...
Я перадумаў многа дум
Самотнай восеньскай часінай.
Пярэсты дзяцел на сасне
Грукоча ў ствол, нібыта ў бубен.
Гады выстуквае ён мне:
— Хаця б не даў ты, братка, дуба.
Магчыма, так, як жалуды
З галінаў коцяцца на верас,
Мае пакоцяцца гады
На той апошні сумны бераг?
Але я веру
І не веру
Табе, пярэсты, на сасне,
Што ў ствол грукочаш,
як у бубен.
Яшчэ ісці дарогай мне,
Яшчэ пажыць на свеце люба.
На дубе новых жалудоў
Убачыць восенню хачу я.
Дык не выстуквай мне гадоў,
Самотны дзяцел. Чуеш?..
Чуе!
Не стукае ў пажоўклы ствол.
У лесе ціхая часіна.
Накрыла пень — сасновы стол —
Чырвоным полымем асіна.
Прысядзь на мох ды на стале
Пішы ты зоркаю высокай.
Чаго ж, чаго мне нестае?
Вясны юнацкае, далёкай.
А як жа выклікаць вясну?
Вясну ў дуброве пагукаю...
О, не! Душою не засну,
Бо ў ёй нясу вясну-красну,
Пяшчотна сонцам ахінаю.