Спёка! Нават як выжара
Стала і разора.
— Прыгані мне, вецер, хмару
З Балтыйскага мора! —
Просіць жыта маладое...
Вецер хмарку гушкаў.
Ад яе няма надою,
Як ад той цялушкі,
Што сама яшчэ карову
Доіць пад страхою.
А сухмень ідзе ў дуброву:
— Напаі расою!
— Прэч адгэтуль, сухапары,
Да вяршыні горнай!
Я сама чакаю хмары,
Перасохла горла.
А развеяў спрэчку вецер,
Цёплы, шматгалосы:
Хмару цёмную пад вечар
Прывалок за косы.
Напілося ў полі жыта,
А ў жыце — разора...
Знакаміта,
Грамавіта
Балтыйскае мора!