З гаю выскачыў тады,
У вясну далёкую,
Калі быў ён малады,
Калі ўслед галёкалі
Дубы пасівелыя:
— Ты куды, сынок?
— Туды,
Да бярозы белае!
І пабег, пабег, пабег
На гульню з бярозаю...
Наляцеў зімою снег
З лютымі марозамі.
Хоць мароз траскучы пёк,
А не ўцёк
У гай дубок,
Сваёй сіле верыў ён;
Пад страхой сівых аблок,
Ля рачнога берага,
Учапіўся за зямлю
Каранямі-лапамі...
— Я бярозаньку люблю,
За сябе пасватаю!..
Любаваўся юны дуб
Маладой каханачкай.
Ён таксама быў ёй люб:
Стройны стан,
вясёлы чуб
Цешылі бяляначку.
— А чаму ж? Ён хоць куды
Сарамліва змоўкнула...
Беглі хуценька гады,
Дуб асейваў жалуды
На траву пажоўклую.
Заспяваў дубовы гай
Каля рэчкі светлае.
Слухае птушыны грай
І бяроза ветлая.
І сама пяе, пяе,
Паміж гаю люба ёй,
Атуляюць жа яе
Ўсе сыночкі дубавы.
І ён восеньскай парой
Кронаю, як золата,
Дасць суцішак пад слатой,
Цёплы, добры супакой
Пад крылом у волата.
Не баіцца буры ён,
Ні зімы з марозамі;
Як з нявестай, заручон
З белаю бярозаю.