Памяці Кузьмы Чорнага
Прайшлі мы з ім дарог нямала
І да вайны, і на вайне,
А сёння памяць прыгадала,
Як гаварыў, бывала, мне:
— Прыкуй мяне ты ланцугамі
Ў палацы: згасну ад тугі.
Сваімі ўласнымі рукамі
Парву я тыя ланцугі,
Збягу з раскошнага палаца
Да баразён, лясоў і рэк,
Я — чалавек! Мне трэба праца,
Без працы я —
не чалавек.
Ары, касі, пілуй, нябожа,
Шклюдуй,
Габлюй,
Пішы як след.
Работа добрая ўпрыгожыць
Душу. Яна — шырокі свет,
Калі ў дрымоце не завяла,
Калі ў ёй промень не пагас,
Калі ў сябе яна ўвабрала
Далёкі час ды блізкі час,
Ды радасці і смуткаванні
Далёкіх дзён і нашых дзён,
Змярканні,
Свежыя світанні,
Красу зямлі, жытнёвы звон...
З таго апошняга спаткання
У думках ён, у сэрцы ён,
Як песня, што шугае ў неба
Ад родных ніў, ад светлых рэк...
Я — чалавек! Мне праца трэба,
Без працы я — не чалавек.
Ніколі з памяці не зможа
Ягоны выйсці запавет:
— Работа добрая ўпрыгожыць
Душу. Яна — шырокі свет.