Бывае, бачу я ў туманных марах
Сасну, што вырасла мне на труну.
І я тады прашу сівую хмару:
— Аддай сасну старую перуну;
Няхай пярун у хвою гэтак трэсне,
Каб трэскі паляцелі на траву.
Яшчэ не спеў я самай лепшай песні,
Хоць шэрань мне лягла на галаву.
Такой бяды! Ну, трошкі пасівелы,
Але яшчэ душою малады.
Я толькі пасталелы, памужнелы,
Дык памужнелі ж і мае гады.
А ім за шэсцьдзесят пераваліла,
Яны прайшлі апошнюю вайну...
Няхай бы хмара перуном разбіла
Сасну, што дзесьці спее на труну.