На світанку я чую
Салаўя на вярбе.
А дзе сонца начуе,
Дзе хавае сябе?
Пад бярэзінай роснай,
Можа, спіць у капе?
Бег туды, недарослік,
Слухаў: можа, сапе?
Не сапло яно ў сене,
Там яго не было.
Ад капы, з прыгумення,
Я пабег за сяло.
— Пакажыся! —
Гукаю,—
Мне прамень падары!..
А яно ўжо над гаем,
А яно на двары...
— Я таго абдымаю,
Хто ўстае на зары! —
Шчыра сонца сказала
Ля капы, на гумне;
Абняло, цалавала,
Несла ў неба мяне.
Ад вярбы кучаравай —
Вецер мне наўздагон...
А няхай бы стаў явай
Недаросліка сон!
На даліны, на ўзгоркі,
На сады, гарады —
Промні сонца і зоркі
Асыпаў бы тады,
Каб жыццё абнялося
Шчыра з лёсам сваім.
Салавей мой і ўвосень
Пеў бы ў сэрцы маім.