Баба кажа камару:
— Натаўчы мне маку.
Макавухі навару
Я табе, гуляку.
— Макавухі?
— Далібог!
Ну, давай! Чакаю...
Затрубіў камар у рог,
Камароў склікае.
Прыляцелі памагчы,
Каля ганка тупат.
Цюку-стуку таўкачы
Ў камарынай ступе.
Баба ў печ паклала дроў,
Маку ўсё чакала..
— Ах, вы, шэльмы!
Камароў
Венікам прагнала.
А мядзведзю-пчаляру
Баба кажа: — Слухай,
Мёду дай, дык навару
Медавухі, адару
Моцнай медавухай.
— Медавухай?
— Далібог!
Згода, Мішка?
— Згода!..
І пайшоў, пад елкай лёг,
Не нясе ён мёду.
— А няўжо схлусіў ён мне?
Баба выйшла з хаты.—
Можа, дугі ў лесе гне
Дурань ленаваты?
Аддае казлу загад:
— Даглядай капусту!
— Я магу! Я вельмі рад!
Гэта мне па густу...
Пераскочыў цераз плот:
— Прапалю я грады!..
Баба выйшла ў агарод,
Дайце ж, людзі, рады!
І казу пазваў казёл,
Казлянят прывабіў.
Голы, гол як той сакол
Агародзік бабін.
Свет старой нямілы стаў,
Нібы ён карае...
Шпак на ліпе засвістаў:
— Зразумей, старая,
Таўкачыкі-камары,
Ні мядзведзі-пчаляры,
Ні казёл-рагацік —
Не памогуць у двары,
А таксама ў хаце...
Медавухі навары
Сама сабе, свацця!