Я прысніў каня,
а ён, як хмара,
Чорны ды з маланкамі ў вачах.
Кажа мне: — Ляцім, таварыш!..
Капытамі конь дарогу ўдарыў —
Перуны ў ягоных капытах.
Страсянуў ён грывай —
іскраў лівень;
Ноздры разадзьмуў —
туманы з іх.
І панёс, панёс мяне над нівай,
Над чубамі вербаў лугавых.
У прагалках неба, як у бубен,
Стукнуў конь у поўню капытом.
Цішыня. Не клічуць мяне трубы
Спавядацца богу...
Пад замком,
Над хмарынай богава кантора,
І даўно на пенсіі ён сам...
Як арэхаў спелых, з неба зорак
Адшчыкнуў: сябрам іх перадам.
І не трэба мне інакшай долі,
Буду ёю жыць да схілу дзён...
Чорны конь, як хмара, плыў над полем,
Грывай чорнаю акрыліў сон.