Уздоўж дарогі вецер гоніць
Азяблай восені кусты;
Яны бягуць...
Шумяць і звоняць
Іх сухаватыя лісты.
А я праз шолах невясёлы
Іду дарогай палявой...
Сумуе стог на лузе голым,
Абняты восеньскай смугой.
На стог прысеў каршун зіркаты,
Стажар трымае ў кіпцюрах.
І нават небу сумнавата
Без жаўрука, без песняра.
Туман палотнамі развешан
На вербах, на галлі сасны.
Маркота... Толькі тым уцешан,
Што песня новае вясны
Закутак гэты атакуе,
Абудзіць пад бяростай сок;
На такавішчы затакуе
Глушэц — шыкоўны жанішок.
І коцікі вярбы ў зацішку
Такімі стануць, як чмялі;
І зварухне сухую шышку
Травінка першая;
з раллі
Радочкі выскачаць авёсу,
Пакажа вусікі ячмень;
І хмару чорную за косы
Ухопяць вецер і сухмень.
І хлыне лівень белы, сіні,
Напоіць смагу цёплых ніў...
Глядзіш: над рэчкай дакасілі
А ты і час жніва прысніў.
Пакліча ён сталёвых коней
Жытнёвым шолахам густым...
Кусты асенні вецер гоніць,
Бягуць азяблыя кусты.