Яшчэ зязюля не кувала
Ў бары. Куваць ёй не пара.
А ўжо вясна-красна гукала
На поле плуг і плугара.
Выходзіць ён...
Яго загону
Па мерцы світка-шарачок.
Стаіць плугар. Няма разгону.
І плуг — не плуг: стары кручок.
І конь — не конь: на бубен скура,
Пад ёй рабрыны палічы;
Хоць ты спраўляй па ім хаўтуры.
Хоць на вяроўках валачы...
Бяда, бяда! Няма разгону,
Сышоўся клінам белы свет.
А трактар бег ужо з раёну
У наш Хатлянскі сельсавет.
Пачуўшы гул, пабеглі к тракту
Суседніх вёсак плугары.
Стаяць, глядзяць яны на трактар.
Над ім сцяжок — святло зары;
Святло сялянскай новай долі,
Жыцця калгаснага святло.
Яно плыло па нашым полі,
У нашы душы заплыло.
Сцяжок шуміць пад ветрам веснім,
Трапечацца, як жаўручок.
І жаўруковай шчырай песняй
Ў грудзях трапечацца сцяжок.
Па баразне шырокай свежай
Бягу за трактарам услед.
Загоны рэжа,
Кроіць межы
Плугамі трактар.
Ён — паўпрэд
Магутнай гвардыі рабочай,
Ён ад завода пасланец.
Працуе днём, працуе ўночы,
Штурмуе поле, як баец.
Ён і адзін у полі воін,
Ваюе з беднасцю людской.
Багацце нашае падвоім
Мы з дапамогай гарадской.
Прыслаў нам горад трактарыста,
Свайго тады ў нас не было...
А летам з нівы каласістай
Дабро ў засекі паплыло.
Дабра такога аж ад веку
Не сніў, не бачыў наш народ.
Мы вельмі ўдзячны чалавеку,
Якога нам прыслаў завод.
Ён адкаваў нам Серп і Молат,
Маторнай сілай дапамог
Скасіць,
Зваліць
Спрадвечны голад,
Скруціць бяду ў барані рог.
Цяпер машын у нас нямала,
Сядай за руль,
Вядзі, ары!
І хоць зязюля не кувала,
А ўжо маторы-песняры
У поле хлынулі па тракту,
Ён грае зорку, як гарніст...
З даўніны бачу першы трактар,
У сэрцы першы трактарыст.