Цяля адбілася ад статку,
Бяжыць наўпрост абы-куды.
Пытае лось: — Шукаеш матку?
— Ага!.. Тут лес. Адны хлуды.
А лось — адно, другое вуха
Падставіў ветру, доўга слухаў,
Цялушку рогам ён пачухаў,
Сказаў: — Хадзем! Я правяду,
Знайду ў дуброве чараду...
Ідзе! Вядзе! Прывёў цялушку
У вербалознік да кароў.
Пытае лось:— Чыя дачушка?
— А не мая! —
Бугай зароў.—
Было вяселле напрадвесні,
А не гуляў тады там я,
Яна — другога бугая...
А лось:— Маўчы! Рагамі трэсну!
Чыя дачка?
— Мая, мая! —
Схавала цёмная дуброва
Дачку. Не выбіцца з лясоў.
А лось сказаў: — Ах ты, карова!
Вучыся шчырасці ў ласёў!
Пайшоў назад сваёй сцяжынкай
У лес пад шолахі асін.
Пашана шчырасці ласінай,
Няхай гадуюцца ласі!