Ключы залатыя дарыла
Высокае сонца вясне.
— Зямлю адмыкай,— гаварыла,—
—Ачысці плугі ў баразне.
— Ачышчу! —
вясна адказала.—
Як промні, заззяюць плугі!..
Сырую зямлю адмыкала,
Гукала траву на лугі,
А пчол на вясёлыя краскі,
На пошум калін — салаўя...
З вясною і сонейкам ясным
Знітованы дружбаю я.
І нельга разбіць перунамі
Сардэчнае дружбы маёй,
Бо гэтак, як дуб каранямі
Зрадніўся з любімай зямлёй,
Знітованы, родныя, з вамі
Маёю любоўю святой.