Пад старою ліпаю
Ён прысеў на лавачку,
А гармонік рыпае,
Ён заве каханачку.
— Прыбягай хутчэй! —
Басы
Гучна ўтораць тэнарам.
Адгукнуліся лясы
Шэрымі цяцерамі:
— Ты чаму сагнуўся ў крук
Злядашчэлым конікам?
Цецярук ты, цецярук,
Ды яшчэ з гармонікам!
Адгукнуўся беразняк
Песняй салаўінаю:
— Не сядзі! Бяжы, дзівак,
Спаткацца з дзяўчынаю.
А ўжо выпіла расу
З ліпы сонца яркае.
— Пра-вароніш ты кра-су! —
Воран яму каркае.
Гарманіст пабег, прыбег,
Перад ёй укленчыў ён.
Як гавораць, смех і грэх:
Дзеўчына абвенчана!
Пад старою ліпаю
Зноў прысеў на лавачку.
Толькі ўжо не рыпае,
Не заве каханачку.
Не ляжыць к гармоніку
Сэрца набалелае...
Ах, даелі конікі
Канюшыну спелую!