На сябе маланкі выклікаю,
Выклікаю буры, перуны,
Як агонь апошняе вайны.
Маладых арэхаў паміж гаю
Хай не паляць, не сякуць яны;
Хай на хмары чорнай у балота,
За далёкі сіні небасхіл,
Завязуць самоту і журботу
Курганоў гарбатых і магіл.
Можа, усміхнуцца ім пралескі,
Чабарок зялёненькі ў траве;
Песня жураўліных пералескаў
Голасам шчымлівым даплыве;
З цёплага духмяністага бору
Пададуць зязюлі галасы;
Гулкая сімфонія матораў
Даплыве з пшанічнай паласы.
І тады, магчыма, на палянку
Выйдуць цені хлопцаў з туманоў?..
Абудзіце, громы і маланкі,
Сон магільны брацкіх курганоў!