— Дзе твой Яраславіч, Яраслаўна?
— Не маўчы, самотная. Скажы.
— Да мяне каня свайго паслаў ён,
— Па дарозе конь сюды бяжыць.
Чую я: грыміць ён капытамі,
Грывай ускудлачанай трасе.
Недзе Яраславіч за лясамі,
Ад яго конь вестачку нясе.
— А чаму ж не чую я нічога?
— Можа, нахлусіла трохі ты?..
Не гудзе знямелая дарога,
А на ёй не звоняць капыты.
Адказала гнеўна Яраслаўна:
— Глухаватая душа твая!..
Яраславіч мой, саколе слаўны,
У тваім сядле прыеду я.
— У якім сядле? Сядла не бачу.
І каня не бачу. Дзе ж той конь?..
Прыляцеў узмылены, гарачы,
Ноздры разадзьмуў, а з іх — агонь.
— Ну, вязі, нясі мяне, таварыш!
Яраслаўна села на каня.
І паплыў, паплыў ён чорнай хмарай,
Вецер не дагнаў, хоць даганяў.
Конь спыніўся пад купчастым дубам,
Дзе смугой спавіты паплавы.
Яраслаўна плача:
— Родны, любы,
Чубам прытуліся да травы.
Падкасіла куля партызана,
На траве ляжыць. Трава ў крыві.
Яраслаўна дыхае на рану:
— Родны мой, харошы, ажыві...
З вейкаў на яго слязу скаціла,
Іскаркі душы перадала,
А яны былі такое сілы,
Што ад іх пакута адступіла,
Воіна магіла не ўзяла.
Іх любоў такое загартоўкі —
Не гарыць, не плавіцца ў агні...
Яраслаўна ехала ў Дуброўку
Разам з Яраславам на кані.