— Зацвіла чарэмшына,
добра расцвіла,
Запарошыла пялёсткамі траву.
А я цябе з хаты,
з роднага сяла
Салаўямі да бярэзніка заву.
— А я там з табою,
міленькі, была,
Без таго бярэзніку пражыву.
— Пражывеш адна?
— А як думаў ты?
Не запрог! Кабылка, хлопец, не твая.
Ён сказаў: — Кахаю!
— Дык ідзі ў сваты...
Удваіх ім добра слухаць салаўя,
Што даносіць песню шчырую ў сяло,
У якім вяселле толькі што было.