Там, дзе поплаў чорны галасіў,
Дзе варонка заплыла вадою,—
Прыжыліся добра карасі,
Плаваюць чародкаю ляною.
Тлустыя, як царскія чыны!
Карасям — ні працы, ні турботы.
Торкаюцца рыльцамі яны
У траву ды ў бросню між чароту.
У пажоўклай, ціхенькай вадзе
Нагулялі, млявенькія, тлушчу.
Як гаворыцца, жыццё ідзе,
Бомбамі яго не ператрушчаць...
Чарпані кашом,
бяры рукой
Гладкіх таўстуноў...
Падсмажвай, жонка!..
Ведаем: народжана вайной
Гэта карасіная варонка.
Вось чаму так цяжка да яе
Падыходзяць нашы рыбаловы:
Успамінам горкім паўстае
Час далёкі.
Страшны і суровы.